Tayrona Park

Met mijn ogen half dicht van vermoeidheid loop ik kletsnat van het zweet met mijn backpack op mijn rug en mijn dagelijkse tas op mijn buik. Om de barre tocht te overleven en genoeg water te hebben voor de aankomende dag en nacht, hebben we 6 liter (lees 6 kilo) aan vocht meegenomen. Dat we deze liters nodig gaan hebben, bewijzen de stralen zweet die van mijn voorhoofd stromen.

Vanmorgen zijn we 5:30 opgestaan, zodat we zo vroeg mogelijk een tent konden regelen op een van de kampeerplekken van Tayrona Park, aangezien het niet mogelijk is deze van tevoren te reserveren. Gisteravond was het vrijdagavond, oftewel partyavond bij ons hostel, en blijkbaar was de feestruimte buiten niet groot genoeg, want een groot gezelschap had het feest naar binnen verplaatst in onze dorm. Met in totaal twee uur slaap lopen we met onze zware bepakking over moeilijk terrein. Onze voeten zakken tot de enkels weg in het zand en de ene na de andere heuvel moet worden overbrugt door het beklimmen van oneffen stenen. Gemiddeld zijn er maar 1% aan idioten die hun zware backpacks meenemen op deze anderhalf uur durende tocht om het afgelegen strand van Tayrona Park te bereiken. Ik vermoed dat er die dag ongeveer 200 badgasten in het Park zijn.

Maar eerlijk is eerlijk, het is het dubbel en dwars waard. In mijn leven heb ik nog nooit zo'n prachtig strand gezien! Verschillende baaitjes worden gescheiden door reusachtige, donkere rotsen die afsteken tegen het heldere azulblauwe oceaanwater. Met elke golf kabbelt het water voorzichtig voort over het witte strand om daarna weer plaats te maken voor de volgende golf. Vooral bij de eerste strandjes die we passeren heerst een rust over het landschap, waardoor je in alle rust kan genieten van het ruizende geluid van water en wind.

Dit doen we die dag dan ook op de verschillende strandjes; met volle teugen genieten van de zon, de zee en het witte strand. We komen zoveel bekenden tegen van eerdere plekken, dat het bijna een reünie lijkt. We zien een Argentijns groepje van het hostel in Taganga, we komen onze salsadocenten uit Cali tegen (ook van Taganga) en gaan naast een groep Australischers liggen, die we hebben ontmoet bij de Free Walking Tour in Medellín.

Terwijl we op onze badhanddoeken liggen, aanschouwen we een grote leguaan die zich nestelt op een handdoek van een van de badgasten. Even daarna worden we geroepen, een alligator ligt roerloos op de loer in een plas niet ver van ons strandje af. Er wordt ons verzekerd dat onze grote groene vriend geen mensen eet en dat we niet bang hoeven te zijn dat hij ons zal bijten. In de nacht zal blijken dat ze daar andere beesten voor hebben in Colombia. Een hongerige mug heeft zich op slimme wijze door het gaas van ons tentje weten te wurmen en heeft in z'n eentje voor zo'n 30 muggenbulten gezorgd. Maar liefst drie hele muggenbulten voor Harrie en uiteraard zijn de rest aan mij toebedeeld.

Morgenvroeg zullen we vroeg onze weg terug banen door de jungle naar Calabazo om daar de bus naar Cartagena te pakken. Dat gaat onze laatste eigen gekozen plek in Colombia zijn, voordat we doorreizen naar Panama. Maar laten we nu nog maar even door drinken, dat scheelt weer 6 kilo aan gewicht voor onze terugweg! Het zal al moeilijk genoeg worden zonder dat extra gewicht, want het regent pijpenstelen en de grond om ons heen verandert langzaam in een drassig moeras.